მესამე კურსის პირველი სემესტრი იყო, პედაგოგიური ჯგუფის გოგოები ჩვეულებისამებრ ბიბლიოთეკიდან დაღლილები სასადილოში იყვნენ... შიმშილი გაიქარწყლეს, გონს მოეგნენ, ცოტაც წაიჭორავეს და საღამოხანს ყველა სახლისკენ წასვლას აპირებდა... დეკემბრის, მშვიდი საღამო იყო, მარიცა გიგაური თავს შეუძლოდ გრძნობდა, მან უარი თქვა ფეხით გოგოებთან ერთად გასეირნებაზე, ტაქსი გააჩერა და მძღოლს სახლის მისამართი უთხრა... მანქანა დაიძრა, თუმცა მალე გაჩერდა და უკან ორივე კარი გაიღო, მარიცას ბიჭები მიუსხდნენ. გოგო გაოგნებისგან ხმას ვერ იღებდა, შეშინებული თვალებით შეხედა მძღოლს, შემდეგ ბიჭებს... გონს მხოლოდ მაშინ მოეგო, როცა წინა კარი გაიღო და ნაცნობი პიროვნება დაინახა...

- Tako! Tako!....gaiqca saklaso oTaxisken saxegabrwyinebuli sofo. - ra moxda? - vnaxe!...vnaxe!...da pirdapir TvalebSi Sevxede!...sixaruliT xtunaobda sofo. - TviTonac Semogxeda? - xo...aba ra!.. - au...Sen ra kargad xar!....gadaixarxara Takom - Tako... - ra? - laSas Zmakacs xom icnob? - kaxas?..ki vicnob! ra iyo? - mere gamige ra masze raRaceebi..

აგვისტოს თვე იდგა. მზე ისე აცხუნებდა, თითქოს იცოდა, რომ კარგა ხანს ასე ვეღარ გაათბობდა დედამიწას.
ქ. ფოთის სანაპიროზე იჯდა და უყურებდა მზის და დედამიწის შეერთების ადგილს. იქ სადაც მზე ზღვაში ჩაესვენებოდა. ეს იყო გიორგი, ერთ-ერთი გემის მეზღვაური. განათლებული, ჭკვიანი, მაგრამ ახალგაზრდულ „სიცელქეს" აყოლილი ახალგაზრდა. უყვარდა ზღვა, მუსიკა, და რა თქმა უნდა ლამაზი გოგონები... და რა დალევს მათ ზაფხულში ზღვის სანაპიროზე!.. მოკლედ გიორგის ყველაფერი ჰქონდა რომ თავი ბედნიერად ეგრძნო, გარდა ერთისა, ეს ერთი ნამდვილი სიყვარული იყო, რომლის ძებნასაც თითქოს არც კი ჩქარობდა და ცდილობდა.

თბილისში ერთი ლამაზი გოგო, მაია ცხოვრობდა, მას შავი უძირო თვალები და შავი გრძელი თმა ამშვენებდა. მაია ყველას უყვარდა რადგან ის ნამდვილ მიწიერ ანგელოზს ჰგავდა...
ერთ დღეს მაიას დაქალმა, გვანცამ დაურეკა (გვანცა მაიას უახლოესი დაქალი იყო)