წვიმდა, ცივი ღამე იყო, მაგრამ ბიჭი არ იმჩნევდა და მიაბიჯებდა... ალბათ, იმიტომ, რომ ძალიან უნდოდა იმ დაბადების დღეზე მისვლა. როგორც იქნა, მიაღწია სახლამდე. გაიხსენა სართული და ჩაბნელებულ კიბეებს აუყვა. ზუსტად იცოდა, იქ რა სიტუაცია და რა ხალხი დახვდებოდა _ ბევრი უცნობი ბიჭი, რამდენიმე ძმაკაცი და უამრავი ნაცნობი გოგო. მან ისიც იცოდა, რომ აუცილებლად იჩხუბებდა..მოკლედ, ბიჭმა თითქმის ყველაფერი იცოდა. როგორც იქნა, მიაღწია ნაცნობ კარამდე და ზარი დარეკა. შიგნიდან მაღალი მუსიკის ხმა გამოდიოდა. კარი ლამაზმა გოგომ გააღო, სწორედ იმან, ბიჭს რომ მოსწონდა.
წუხელ ნამთვრალევს ბევრი ლექსი დამიწერია... მთელი ცხოვრება სულ წამებში აღმიწერია... უცნობზე ფიქრით ამივსია ცრემლით თვალები, მე ამ ცხოვრებას არც გავურბი, არც ვემალები...
გინდა მძღოლი გავაგიჟოთ? - ჩასჩურჩულა გიომ ანუკის. - როგორ? - ჩშშ.. ოღონდ არ დაიბნე და ამყევი. - კაი. გიომ თვალი ჩაუკრა, მერე სერიოზული სახე მიიღო და ხმამაღლა, მძღოლის გასაგონად თქვა:
ნეტა რა არის პირველი სიყვარული? გრძნობა, რომელიც გვართობს და გვხიბლავს?! ნუთუ ორივე? ოჰ, ღმერთო ჩემო, ხვალ გამოცდა მაქვს უსაშინლესი და მეცადინეობის მაგივრად ვზივარ და იმ პირველ სიყვარულზე ვფიქრობ! გული დამიჭრა საზიზღარმა, შხამიანი ისრით. . . საშინლად მტკივა. ვგრძნობ ტკივილს უიმედო ნოსტალგიისას!. . . ბუზღუნებს ჩემი მეორე მე. . .