მგონი ისევ ვგავართ ერთმანეთს მე და წვეთები,

მე და სიჩუმე თუ მე და სევდა,

ერთნაირი გვაქვს – გამჭირვალე – სული თუ ელდა,

მოწყენაც თითქოს ერთნაირი ვისწავლეთ, ხედავ?

ის ტირის ახლა, მეც თვალებზე მადგება ცრემლი

და ამ დამქანცველ, უსაგნო გლოვას ვერაფრით ვშველი...

მაინც ვაგროვებ ყველა მარცვალს სუსტი პეშვებით,

მერე მეც წვიმად ვიქცევი და ციდან ვეშვები;

და შენთან მოვა მხოლოდ ერთხელ ფერადი თქეში,

ჩაგისახლდება სულში, გულში, თვალებში, თმებში...

მწვანე წვეთები (ჩემი მზერა) შენს ხელებს შეშლის,

მოგეფერები მხოლოდ ასე, წვიმად ქცეული

და ჩემი ბინა დღეს იქნება შენი სხეული

გაოგნებული,

დარდიანი და დაბნეული.